Recente studies, waaronder onderzoek van de Universiteit van Bordeaux en de Universiteit van Michigan, suggereren dat het dieet van Neanderthalers aanzienlijk verschilde van wat voorheen werd aangenomen. De bevindingen, gepubliceerd in Science Advances, wijzen erop dat Neanderthalers mogelijk maden (vliegenlarven) consumeerden. Dit zou een verklaring kunnen bieden voor de hoge stikstofniveaus die in hun fossiele resten zijn aangetroffen.
Decennialang gingen wetenschappers ervan uit dat Neanderthalers hypercarnivoren waren, die zich voornamelijk voedden met vlees van grote dieren zoals mammoeten. Dit beeld werd ondersteund door de analyse van stikstofisotopen (stikstof-15) in hun botten, wat duidde op een dieet dat vergelijkbaar was met dat van roofdieren zoals leeuwen en wolven. Echter, nieuwe onderzoeken, geleid door Melanie Beasley van Purdue University en mede-auteur John Speth van de Universiteit van Michigan, bieden een alternatieve verklaring. Speth had al eerder gesuggereerd dat Neanderthalers mogelijk gedeeltelijk rottend vlees aten, dat besmet was met maden. Beasley's onderzoek omvatte de analyse van stikstofniveaus in rottend menselijk weefsel en de maden die zich daarin ontwikkelden. De resultaten toonden aan dat, hoewel de stikstofniveaus in het vlees zelf bescheiden toenamen naarmate het verrotte, de niveaus in de maden aanzienlijk hoger waren. Dit suggereert dat Neanderthalers, net als veel inheemse culturen door de geschiedenis heen, deze stikstofrijke larven als een belangrijke voedselbron beschouwden. De Inuit, bijvoorbeeld, zoals gedocumenteerd door poolreiziger Knud Rasmussen in 1931, consumeerden bedorven vlees met maden met zichtbaar genot, en beschouwden het als 'levend caribouvlees'.
De consumptie van maden kan ook helpen verklaren waarom Neanderthalers niet leden aan 'proteïnevergiftiging', een aandoening die kan optreden bij het eten van grote hoeveelheden mager vlees zonder voldoende vet of koolhydraten. Maden zijn vetrijk en voedzaam, en kunnen mager vlees omzetten in een vettere substantie, wat een meer gebalanceerd dieet opleverde. Dit staat in contrast met de eerdere opvatting dat Neanderthalers simpelweg meer vlees aten dan fysiologisch mogelijk was. Hoewel de bevindingen fascinerend zijn, benadrukken sommige experts, zoals Manuel Domínguez-Rodrigo, dat er nog geen direct archeologisch bewijs is dat de regelmatige consumptie van maden door Neanderthalers ondersteunt. Hij suggereert dat de hoge stikstofwaarden ook door andere factoren verklaard kunnen worden, zoals de consumptie van mest. Desalniettemin biedt dit onderzoek een nieuwe kijk op het aanpassingsvermogen en het dieet van Neanderthalers, en laat het zien hoe culturele percepties van voedsel kunnen verschillen. Net zoals de Sardijnse kaas Casu Marzu, die levende insectenlarven bevat, laat dit onderzoek zien dat wat voor de ene cultuur als onsmakelijk wordt beschouwd, voor een andere een waardevolle voedingsbron kan zijn.