Mahkamah Keadilan Antarabangsa (ICJ) telah mengeluarkan pendapat penasihat bersejarah pada 23 Julai 2025, yang menyatakan bahawa semua negara mempunyai kewajipan undang-undang untuk memerangi perubahan iklim dan melindungi generasi masa kini dan hadapan.
Pendapat ICJ ini mengiktiraf perubahan iklim sebagai 'ancaman mendesak dan eksistensial', menekankan keperluan kritikal untuk kerjasama antarabangsa dalam mengurangkan pelepasan gas rumah hijau. Pendapat tersebut, yang disokong oleh lebih 130 negara, mengesahkan bahawa persekitaran yang bersih, sihat, dan mampan adalah hak asasi manusia. Kegagalan untuk menangani perubahan iklim boleh membawa kepada tanggungjawab undang-undang dan kemungkinan pampasan.
Keputusan ini adalah hasil daripada inisiatif yang diketuai oleh negara kepulauan Pasifik, Vanuatu, dengan sokongan daripada kumpulan seperti Pelajar Kepulauan Pasifik Memerangi Perubahan Iklim. Ralph Regenvanu, Menteri Perubahan Iklim Vanuatu, menyifatkan keputusan itu sebagai 'tonggak penting untuk tindakan iklim'.
Mahkamah menegaskan bahawa undang-undang antarabangsa mewajibkan negara untuk mengambil langkah berjaga-jaga dan pencegahan bagi mengelakkan kemudaratan iklim, termasuk mengawal aktiviti pihak swasta yang menyumbang kepada pelepasan gas rumah hijau. Pelanggaran kewajipan ini boleh mengakibatkan tanggungjawab untuk menghentikan kelakuan yang salah, memberikan jaminan tidak berulang, dan membuat pampasan penuh. Mahkamah juga menggariskan bahawa sasaran suhu Perjanjian Paris, iaitu mengehadkan pemanasan global kepada 1.5 darjah Celsius, adalah sasaran undang-undang yang mengikat.
Pendapat penasihat ICJ ini, walaupun tidak mengikat secara undang-undang, mempunyai berat undang-undang dan moral yang ketara, yang berpotensi mempengaruhi mahkamah negara dan rundingan antarabangsa. Ia juga mengukuhkan bahawa kegagalan negara untuk mengambil tindakan yang sesuai untuk melindungi sistem iklim daripada pelepasan gas rumah hijau, termasuk melalui pengeluaran atau penggunaan bahan api fosil, pemberian lesen penerokaan bahan api fosil, atau subsidi bahan api fosil, boleh dianggap sebagai tindakan yang salah di sisi undang-undang antarabangsa.
Perkembangan ini menandakan langkah penting dalam undang-undang iklim antarabangsa, memberikan asas undang-undang yang kukuh untuk tindakan iklim global dan akauntabiliti, serta menggariskan bahawa negara-negara yang paling berkuasa dan pencemar sejarah kini tertakluk kepada risiko undang-undang yang lebih besar jika mereka gagal memenuhi kewajipan iklim mereka.